EL GAYATRI GITA (CANTO DEL GĀYATRĪ)
El Mantra de Gāyatrī-Vedmata, que consta de veinticuatro letras, es muy pequeño pero contiene un océano de conocimiento infinito. El conocimiento que subyace es tan profundo y abarcador que si una persona lo entiende correctamente y lo lleva a la práctica, puede hacer su vida presente y futura verdaderamente feliz y pacífica. El mensaje de Gāyatrī es más significativo, tanto desde el punto de vista espiritual, así como del material. Si se entiende bien y se contempla, se manifiesta como la fuente de la fuente inmortal de la verdadera sabiduría. El significado del Gāyatrī Mantra, en resumen, se presenta a continuación en forma de Gāyatrī-Gīta.
--a--
ओमित्येव सुनामधेयमनघं विश्वात्मनो ब्रह्मणः।
सर्वेष्वेव हि तस्य नामसु वसोरेतत्प्रधानं मतम्॥
यं वेदा निगदन्ति न्यायनिरतं श्रीसच्चिदानन्दकं।
लोकेशं समदर्शिनं नियमनं चाकारहीनं प्रभुम्॥ १॥
omityeva sunāmadheyamanaghaṁ viśvātmano brahmaṇaḥ|
sarveṣveva hi tasya nāmasu vasoretatpradhānaṁ matam ||
yaṁ vedā nigadanti nyāyanirataṁ śrīsaccidānandakaṁ|
lokeśaṁ samadarśinaṁ niyamanaṁ cākārahīnaṁ prabhum || 1||
Significado: - "Om es el mejor, más santo, y sagrado, vale la pena meditar sobre el más alto nombre de Dios, a quien los Vedas han descrito como justo, imparcial, sin forma, Sachidanand Sarveshwara, el espíritu Maestro dichoso del universo."
ओमित्येव सुनामधेयमनघं विश्वात्मनो ब्रह्मणः।
सर्वेष्वेव हि तस्य नामसु वसोरेतत्प्रधानं मतम्॥
यं वेदा निगदन्ति न्यायनिरतं श्रीसच्चिदानन्दकं।
लोकेशं समदर्शिनं नियमनं चाकारहीनं प्रभुम्॥ १॥
Explicación: - El camino de la realización de Dios significa la adhesión a las leyes divinas. Él no se ve afectado por el rechazo o la alabanza. El hombre sufre del dolor o el placer obtenido de acuerdo con sus propias obras. Considerando que Dios es un ser omnisciente, no es posible cometer un pecado en secreto. El Servicio a la humanidad es la adoración de Dios. La presencia de Dios siempre se debe sentir en el propio yo. Purifica el alma y la persona experimenta Sat, Chit y Ananda.
--b--
भूर्वै प्राण इति ब्रुवन्ति मुनयो वेदान्तपारं गताः।
प्राणः सर्वविचेतनेषु प्रसृतः सामान्यरूपेण च॥
एतेनैव विसिद्ध्यते हि सकलं नूनं समानं जगत्।
द्रष्टव्यः सकलेषु जन्तुषु जनैर्नित्यं ह्यसुश्चात्मवत्॥ २॥
bhūrvai prāṇa iti bruvanti munayo vedāntapāraṁ gatāḥ|
prāṇaḥ sarvavicetaneṣu prasṛtaḥ sāmānyarūpeṇa ca||
etenaiva visiddhyate hi sakalaṁ nūnaṁ samānaṁ jagat||
draṣṭavyaḥ sakaleṣu jantuṣu janairnityaṁ hyasuścātmavat || 2||
Significado: -"Los Munis (santos) llaman al Prana (energía vital) como Bhuuhu. Este habita de manera uniforme en todos los seres vivos. Esto demuestra que todos los seres vivos son iguales. El hombre debería, por lo tanto, tener en cuenta que todos los seres humanos y los demás seres vivos son como Él. "Explicación: -Igual que uno mismo, todo el mundo experimenta el dolor y el sufrimiento por lo tanto nadie debería ser torturado. Debemos comportarnos con los demás como nos gustaría ser tratados por ellos. Nadie debe ser discriminado por motivo de casta, credo, familia, comunidad, país o sexo. Sólo los actos buenos o malos tienen que ser apreciados o desaprobados.
भूर्वै प्राण इति ब्रुवन्ति मुनयो वेदान्तपारं गताः।
प्राणः सर्वविचेतनेषु प्रसृतः सामान्यरूपेण च॥
एतेनैव विसिद्ध्यते हि सकलं नूनं समानं जगत्।
द्रष्टव्यः सकलेषु जन्तुषु जनैर्नित्यं ह्यसुश्चात्मवत्॥ २॥
--c--
भुवर्नाशो लोके सकलविपदां वै निगदितः।
कृतं कार्यं कर्तव्यमिति मनसा चास्य करणं॥
फलाशां मर्त्या ये विदधति न वै कर्मनिरताः।
लभन्ते नित्यं ते जगति हि प्रसादं सुमनसाम्॥ ३॥
bhuvarnāśo loke sakalavipadāṁ vai nigaditaḥ|
kṛtaṁ kāryaṁ kartavyamiti manasā cāsya karaṇaṁ||
phalāśāṁ martyā ye vidadhati na vai karmaniratāḥ|
labhante nityaṁ te jagati hi prasādaṁ sumanasām || 3||
भुवर्नाशो लोके सकलविपदां वै निगदितः।
कृतं कार्यं कर्तव्यमिति मनसा चास्य करणं॥
फलाशां मर्त्या ये विदधति न वै कर्मनिरताः।
लभन्ते नित्यं ते जगति हि प्रसादं सुमनसाम्॥ ३॥
--d--
स्वरेषो वै शब्दो निगदति मनःस्थैर्यकरणं।
तथा सौख्यं स्वास्थ्यं ह्युपदिशति चित्तस्य चलतः॥
निमग्नत्वं सत्यव्रतसरसि चाचक्षति उत।
त्रिधां शान्तिं ह्येतां भुवि च लभते संयमरतः॥ ४॥
svareṣo vai śabdo nigadati manaḥsthairyakaraṇaṁ|
tathā saukhyaṁ svāsthyaṁ hyupadiśati cittasya calataḥ||
nimagnatvaṁ satyavratasarasi cācakṣati uta|
tridhāṁ śāntiṁ hyetāṁ bhuvi ca labhate saṁyamarataḥ || 4||
स्वरेषो वै शब्दो निगदति मनःस्थैर्यकरणं।
तथा सौख्यं स्वास्थ्यं ह्युपदिशति चित्तस्य चलतः॥
निमग्नत्वं सत्यव्रतसरसि चाचक्षति उत।
त्रिधां शान्तिं ह्येतां भुवि च लभते संयमरतः॥ ४॥
--e--
ततो वै निष्पत्तिः स भुवि मतिमान् पण्डितवरः।
विजानन् गुह्यं यो मरणजीवनयोस्तदखिलम्॥
अनन्ते संसारे विचरति भयासक्तिरहितः।
स्तथा निर्माणं वै निजगतिविधीनां प्रकुरुते॥ ५॥
tato vai niṣpattiḥ sa bhuvi matimān paṇḍitavaraḥ|
vijānan guhyaṁ yo maraṇajīvanayostadakhilam||
anante saṁsāre vicarati bhayāsaktirahitaḥ|
stathā nirmāṇaṁ vai nijagatividhīnāṁ prakurute || 5||
ततो वै निष्पत्तिः स भुवि मतिमान् पण्डितवरः।
विजानन् गुह्यं यो मरणजीवनयोस्तदखिलम्॥
अनन्ते संसारे विचरति भयासक्तिरहितः।
स्तथा निर्माणं वै निजगतिविधीनां प्रकुरुते॥ ५॥
Pero el futuro de una persona que abusa de los momentos actuales de su vida es de hecho oscuro. Por lo tanto, no hay que arrepentirse por todo lo que ha sucedido y deben comenzar a hacer el mejor uso posible de la vida útil restante.
--f--
सवितुस्तु पदं वितनोति ध्रुवं।
मनुजो बलवान् सवितेव भवेत्॥
विषया अनुभूतिपरिस्थितयः।
स्तु सदात्मन एव गणेदिति सः॥६॥
savitustu padaṁ vitanoti dhruvaṁ|
manujo balavān saviteva bhavet||
viṣayā anubhūtiparisthitayaḥ|
stu sadātmana eva gaṇediti saḥ ||6||
सवितुस्तु पदं वितनोति ध्रुवं।
मनुजो बलवान् सवितेव भवेत्॥
विषया अनुभूतिपरिस्थितयः।
स्तु सदात्मन एव गणेदिति सः॥६॥
--h--
वरेण्यञ्चैतद्वै प्रकटयति श्रेष्ठत्वमनिशं
सदा पश्येच्छ्रेष्ठं मननपि श्रेष्ठस्य विदधेत्।
तथा लोके श्रेष्ठं सरलमनसा कर्म च भजेत्
तदित्थं श्रेष्ठत्वं व्रजति मनुजः शोभितगुणैः॥ ७॥
vareṇyañcaitadvai prakaṭayati śreṣṭhatvamaniśaṁ
sadā paśyecchreṣṭhaṁ mananapi śreṣṭhasya vidadhet |
tathā loke śreṣṭhaṁ saralamanasā karma ca bhajet
taditthaṁ śreṣṭhatvaṁ vrajati manujaḥ śobhitaguṇaiḥ || 7||
वरेण्यञ्चैतद्वै प्रकटयति श्रेष्ठत्वमनिशं
सदा पश्येच्छ्रेष्ठं मननपि श्रेष्ठस्य विदधेत्।
तथा लोके श्रेष्ठं सरलमनसा कर्म च भजेत्
तदित्थं श्रेष्ठत्वं व्रजति मनुजः शोभितगुणैः॥ ७॥
--h--
भर्गो व्याहरते पदं हि नितरां लोकः सुलोको भवेत्
पापे पाप-विनाशने त्वविरतं दत्तावधानो वसेत्।
दृष्ट्वा दुष्कृतिदुर्विपाक-निचयं तेभ्यो जुगुप्सेद्धि च
तन्नाशाय विधीयतां च सततं सङ्घर्षमेभिः सह॥ ८॥
bhargo vyāharate padaṁ hi nitarāṁ lokaḥ suloko bhavet
pāpe pāpa-vināśane tvavirataṁ dattāvadhāno vaset |
dṛṣṭvā duṣkṛtidurvipāka-nicayaṁ tebhyo jugupseddhi ca
tannāśāya vidhīyatāṁ ca satataṁ saṅgharṣamebhiḥ saha || 8||
भर्गो व्याहरते पदं हि नितरां लोकः सुलोको भवेत्
पापे पाप-विनाशने त्वविरतं दत्तावधानो वसेत्।
दृष्ट्वा दुष्कृतिदुर्विपाक-निचयं तेभ्यो जुगुप्सेद्धि च
तन्नाशाय विधीयतां च सततं सङ्घर्षमेभिः सह॥ ८॥
--i--
देवस्येति तु व्याकरोत्यमरतां मर्त्योऽपि सम्प्राप्यते
देवानामिव शुद्धदृष्टिकरणात् सेवोपचाराद् भुवि।
निःस्वार्थं परमार्थ-कर्मकरणात् दीनाय दानात्तथा
बाह्याभ्यन्तरमस्य देवभुवनं संसृज्यते चैव हि॥ ९॥
devasyeti tu vyākarotyamaratāṁ martyo'pi samprāpyate
devānāmiva śuddhadṛṣṭikaraṇāt sevopacārād bhuvi |
niḥsvārthaṁ paramārtha-karmakaraṇāt dīnāya dānāttathā
bāhyābhyantaramasya devabhuvanaṁ saṁsṛjyate caiva hi || 9||
देवस्येति तु व्याकरोत्यमरतां मर्त्योऽपि सम्प्राप्यते
देवानामिव शुद्धदृष्टिकरणात् सेवोपचाराद् भुवि।
निःस्वार्थं परमार्थ-कर्मकरणात् दीनाय दानात्तथा
बाह्याभ्यन्तरमस्य देवभुवनं संसृज्यते चैव हि॥ ९॥
--j--
धीमहि सर्वविधं शुचिमेव
शक्तिचय वयमितुपदिष्टाः।
नो मनुजो लभते सुखशान्ति-
मनेन विनेति वदन्ति हि वेदाः॥ १०॥
dhīmahi sarvavidhaṁ śucimeva
śakticaya vayamitupadiṣṭāḥ |
no manujo labhate sukhaśānti-
manena vineti vadanti hi vedāḥ || 10||
धीमहि सर्वविधं शुचिमेव
शक्तिचय वयमितुपदिष्टाः।
नो मनुजो लभते सुखशान्ति-
मनेन विनेति वदन्ति हि वेदाः॥ १०॥
--k--
धियो मत्योन्मथ्यागमनिगममन्त्रान् सुमतिमान्।
विजानीयात्तत्त्वं विमलनवनीतं परमिव॥
यतोऽस्मिन् लोके वै संशयगत-विचार-स्थलशते।
मतिः शुद्धैवाच्छा प्रकटयति सत्यं सुमनसे॥ ११॥
dhiyo matyonmathyāgamanigamamantrān sumatimān|
vijānīyāttattvaṁ vimalanavanītaṁ paramiva||
yato'smin loke vai saṁśayagata-vicāra-sthalaśate|
matiḥ śuddhaivācchā prakaṭayati satyaṁ sumanase || 11||
धियो मत्योन्मथ्यागमनिगममन्त्रान् सुमतिमान्।
विजानीयात्तत्त्वं विमलनवनीतं परमिव॥
यतोऽस्मिन् लोके वै संशयगत-विचार-स्थलशते।
मतिः शुद्धैवाच्छा प्रकटयति सत्यं सुमनसे॥ ११॥
--l--
योनो वास्ति तु शक्तिसाधनचयो न्यूनाधिकश्चाथवा
भागं न्यूनतमं हि तस्य विदधेमात्मप्रसादाय च।
यत्पश्चादवशिष्टभागमखिलं त्यक्त्वा फलाशं हृदि
तद्धीनेष्वभिलाषवत्सु वितरेद् ये शक्तिहीनाः स्वयम्॥ १२॥
yono vāsti tu śaktisādhanacayo nyūnādhikaścāthavā
bhāgaṁ nyūnatamaṁ hi tasya vidadhemātmaprasādāya ca |
yatpaścādavaśiṣṭabhāgamakhilaṁ tyaktvā phalāśaṁ hṛdi
taddhīneṣvabhilāṣavatsu vitared ye śaktihīnāḥ svayam || 12||
योनो वास्ति तु शक्तिसाधनचयो न्यूनाधिकश्चाथवा
भागं न्यूनतमं हि तस्य विदधेमात्मप्रसादाय च।
यत्पश्चादवशिष्टभागमखिलं त्यक्त्वा फलाशं हृदि
तद्धीनेष्वभिलाषवत्सु वितरेद् ये शक्तिहीनाः स्वयम्॥ १२॥
Explicación: - Dios nos ha dado el conocimiento, la fuerza y la prosperidad a nosotros en préstamo para que podamos ganar el crédito de conseguir respeto, fama, felicidad y los resultados de las buenas obras. Todas nuestras riquezas y posesiones deben utilizarse cada vez más para el bien de los demás, sobre todo en ayudar a los pobres. Estos no deben malgastarse lejos para el lujo y la comodidad, los placeres sensuales, ni deben acumularse para la satisfacción del ego. La gloria de las personas que son instruidas, fuertes y ricas debe utilizarse para tratar de elevar a las personas ignorantes, débiles y pobres. Así como el poder y las potencialidades de los árboles, pozos, piscinas, parques, flores, fuego, agua, aire, electricidad, etc. se utilizan en hacer el bien a los demás, así también debemos ofrecer a todos nuestros talentos y recursos para el bien común, manteniendo de nuevo lo suficiente para llevar una vida modesta simple.
--m--
प्रचोदयात् स्वं त्वितरांश्च मानवान्
नरः प्रयाणाय च सत्यवर्त्मनि।
कृतं हि कर्माखिलमित्थमङ्गिना
वदन्ति धर्मं इति हि विपश्चितः॥ १३॥
pracodayāt svaṁ tvitarāṁśca mānavān
naraḥ prayāṇāya ca satyavartmani |
kṛtaṁ hi karmākhilamitthamaṅginā
vadanti dharmaṁ iti hi vipaścitaḥ || 13||
प्रचोदयात् स्वं त्वितरांश्च मानवान्
नरः प्रयाणाय च सत्यवर्त्मनि।
कृतं हि कर्माखिलमित्थमङ्गिना
वदन्ति धर्मं इति हि विपश्चितः॥ १३॥
--n--
गायत्री-गीतां ह्येतां यो नरो वेत्ति तत्त्वतः।
स मुक्त्वा सर्वदुःखेभ्यः सदानन्दे निमज्जति॥ १४॥
gāyatrī-gītāṁ hyetāṁ yo naro vetti tattvataḥ |
sa muktvā sarvaduḥkhebhyaḥ sadānande nimajjati || 14||
***
गायत्री-गीतां ह्येतां यो नरो वेत्ति तत्त्वतः।
स मुक्त्वा सर्वदुःखेभ्यः सदानन्दे निमज्जति॥ १४॥